Mijn hele leven tot 6 maanden geleden riep ik te verkondigen: 'Haken is stom!'. Ik heb er het geduld niet voor en het lukt niet, dus is het stom. Totdat ik zwanger was en lid werd van een haakgroep op Facebook. Ik vergaapte me aan de één na het ander met liefde gehaakt cadeau voor het aankomende kleinkind, of het zorgvuldig met liefde gehaakte dekentje voor de aankomende spruit. Wauw wat maakt men mooie creaties, dat wil ik ook! Ik werd er bijna een beetje jaloers van..
Oefenen, oefenen, oefenen..
Door de goede tips die ik las in de reacties trok ik de stoute schoenen aan en ging ik rondneuzen op Youtube naar goede tutorials. Want ik ben iemand die het moet zien om het na te kunnen doen. Daarnaast ben ik ook zo eigenwijs dat ik meteen een, voor mij toen ingewikkeld patroon, kies zodat ik meteen resultaat heb in plaats van een gehaakt proeflapje waar je niks mee kan. Ik pakte een bol wol en ging er voor. Kijken, haken, pauzeren, schrijven, uithalen, kijken, haken, pauzeren, schrijven enz. tot ik een laarsje in mijn handen had. En wat was ik trots! Het liefst rende ik de straat op en liet ik het gehaakte werkje aan iedereen zien (in plaats daarvan rende ik naar mijn hond en showde trots wat ik had gemaakt). Wauw, dit had ik gehaakt, GEHAAKT, ik kan het blijkbaar dus wel. Zo ging ik steeds meer tutorials kijken en ‘nadoen’. Op een gegeven ogenblik had ik de basissteken door en wist ik wat ze betekenden. Dit betekende dus ook dat ik vanaf dat moment ook patronen kon lezen, hoera! En wat gaat er nu een wereld voor me open. Het ene na het andere laarsje rolt uit mijn haaknaald en lieve zwangere vriendinnen of familie krijgen nu ook een met liefde gehaakt presentje voor de aankomende kleine spruit.
Twijfel je nog of je kunt haken na het lezen van dit verhaal? Nou ik zou zeggen als ik het kan, dan kan jij het ook.
